Η διατριβή αυτή, που ανήκει στον κλάδο της Σύγχρονης Νεωτερικής Λαογραφίας, καλύπτει ένα ερευνητικό desideratum για τη Λαογραφία, αφού μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει ανάλογη συστηματική μελέτη. Μάλιστα, η έρευνα καλύπτει μια χρονική περίοδο τριάντα ετών (1974-2004), ενώ βασίζεται σε 300 περίπου γελοιογραφίες, οι οποίες προέρχονται από τις εφημερίδες πανελλήνιας κυκλοφορίας Η ΑΥΓΗ, ΤΟ ΒΗΜΑ, το ΕΘΝΟΣ, η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και ΤΑ ΝΕΑ.

Επιπλέον, πρόκειται για πρωτότυπη έρευνα που διευρύνει τη θεματική της Λαογραφίας και αναδεικνύει την ευελιξία αλλά και την ικανότητα της επιστήμης αυτής να παρακολουθεί τις εξελίξεις, παράλληλα με τους φορείς που τις δημιουργούν. Γίνεται κατανοητό ότι η άποψη πως ο λαϊκός πολιτισμός είναι δημιούργημα της προφορικής παράδοσης, θεωρείται πλέον παρωχημένη, εφόσον οι συνθήκες μέσα στις οποίες δημιουργούνται και αναπτύσσονται διαρκώς τα λαογραφικά φαινόμενα αλλάζουν από εποχή σε εποχή. Και, βέβαια, η εγγραμματοσύνη όχι μόνο δεν εξοβελίζει τη λαϊκότητα, αλλά, αντίστροφα, προεκτείνει τα όρια μελέτης της Λαογραφίας.