Aς σκεφτούμε, λοιπόν... Ο ήρωάς μας, ο Γίγαντας του παραμυθιού, μπορεί να είναι ο διπλανός μας, ο φίλος, ο συμμαθητής, ο γείτονας, ο ξαδερφούλης, που ένα του χαρακτηριστικό μπορεί να τον κάνει να μοιάζει “διαφορετικός”! Και εμείς... τι κρίμα, χωρίς να το θέλουμε, τον βάζουμε στο περιθώριο και δεν του δίνουμε ποτέ τη δυνατότητα να μας πλησιάσει, να μας μιλήσει και να παίξει μαζί μας.

Όλα τα παιδιά του κόσμου είναι μοναδικά! Παχουλά, κοντά, ψηλά, ξανθά, μελαχρινά. Τα χαρακτηριστικά μας δεν είναι αυτά που προσδιορίζουν το ποιοι είμαστε αλλά η ευγένεια της ψυχής μας. Το φωτεινό μας χαμόγελο! Τα χαρακτηριστικά μας χάνονται στο διάβα του χρόνου, δες τον παππού και τη γιαγιά. Οι ρυτίδες θα γίνουν συντροφιά για όλους μας στο αύριο, μα αντίθετα η καλοσύνη και η αγάπη θα είναι η ταυτότητα που θα μας συντοφεύει για πάντα στη ζωή μας. Το μυστικό τελικά είναι ένα... Να αγαπάς και να το δείχνεις! Και έζησαν όλοι μαζί και ΚΑΛΑ και ΚΑΛΥΤΕΡΑ!