Ο «Πελεκάνος» είναι ένα αριστούργημα τεχνικής με εμφανείς συγγένειες με τα διηγήματα του Έντγκαρ ’λλαν Πόε, τον οποίο ο Στρίντμπεργκ μελετούσε και θαύμαζε. Η εωσφορική στην καταγωγή της σκληρής Μητέρα, ο αριβίστας Γαμπρός και το σκοτεινό, γεμάτο ενοχές αλλά κι εκδικητικότητα δίδυμο του Γιου και της Κόρης είναι άτομα από την αρχή καταδικασμένα να δηλητηριάζουν καθένα τη ζωή των άλλων, ενώ το παρόν/απόν φάντασμα του Πατέρα (ιδιοφυής η κίνηση της άδειας πολυθρόνας του από τον αέρα) προσθέτει τρόμο στους εφιάλτες των ζωντανών. Ένα μονόπρακτο αμείλικτο, όπου το μακάβριο επικρατεί του αισθησιακού και ο κυνισμός πνίγει κάθε ίχνος αθωότητας.

Το «Προμήνυμα» είναι μια κομεντί, εξ ορισμού πιο ανάλαφρο έργο, με θεματολογία ίδια. Ένα αντρόγυνο, που η σχέση του δοκιμάζεται, αποφασίζει να ζήσει προσωρινά χωριστά, όμως στη ζωή του Κυρίου εισβάλλουν για λίγο η υστερική σπιτονοικοκυρά του ζεύγους και η αφελής -με σαφή δείγματα ακολασίας- κόρη της. Η κατάληξη γνωστή και από άλλα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου: η σχέση του ζεύγους αναθερμαίνεται όταν η Κυρία αρχίζει να ζηλεύει ξανά τον Κύριο.