"...Κόρη, το σμάρι των πόθων πετά γύρω από τη ζώνη σου. Και θεωρώ ευτυχή τον άνδρα που θα σε οδηγήσει στην κλίνη του. Κι εγώ, ο γέρος, υμνώ την ομορφιά σου σαν το νυχτοπούλι που στέλνει την περιφρονημένη κραυγή του στη στέγη των συζύγων. Είμαι ένας πλανόδιος τραγουδιστής. Πες μου, κόρη μου, ένα καλό λόγο."

Ένα μικρό αριστούργημα του Ανατόλ Φρανς, Νόμπελ 1921, που μιλά με τη σημερινή γλώσσα για τους αρχαίους ραψωδούς, τα δώρα των Μουσών, τα έπη και τη γοητεία τους, τα συμπόσια, τη φτώχεια και τον πλούτο στην αρχαία Αιολίδα και την Κύμη, και βέβαια για τον θεϊκό Όμηρο, που ήταν πατρίδα του.