Θεσμοί και ανθρώπινες φιγούρες διαμόρφωσαν το φανερό ή το αφανές «έπος» ή το «ελεγειακό ποίημα» της οργανωτικής συγκρότησης και ανάπτυξης του Ελληνικού Συνδικαλιστικού Κινήματος και των περιπετειών του στη δεκαετία του 1940.

Σε αυτό το «έπος», έχει αναγνωριστεί πλέον το «παράδοξο» χάσμα και τραύμα μεταξύ μιας εμπειρίας θριαμβικού τόνου των εργατικών αγώνων και μιας μελαγχολικής εμπειρίας καθαρής οδύνης, μέσα από το άνυδρο τοπίο των δυναστευμένων από το κράτος και τα κόμματα συνδικαλιστικών οργανώσεων, αλλά και από την ελαφρότητα του ίδιου τους του εαυτού.

Η δομική ιδιομορφία του ιστορικού γεγονότος, της εξάρτησης και των παρεμβάσεων, που ευδοκίμησε στο εσωτερικό του Ελληνικού Συνδικαλιστικού Κινήματος, έρχεται χωρίς προφάσεις και περιορισμούς, αλλά και με έναν πρωτογονισμό από πολύ μακριά, και εγώ προσπάθησα να προσδιορίσω την καταγωγή του στη δεκαετία του 1940, και ως φυσική συνέχεια των ανάλογων παρεμβάσεων του πρώιμου βηματισμού του από τη δημιουργία της ΓΣΕΕ το 1918.

Σε κάθε περίπτωση, κάθε αναλογία με τωρινές ή πιθανά και μελλοντικές πρακτικές του, δεν είναι παρά καρπός της τύχης.