Εκείνα τα χρόνια, όπως οι παλαιότεροι γνωρίζουν, ήταν συνηθισμένο οι δάσκαλοι να ζητούν κανένα πεσκέσι από τους γονείς των μαθητών τους. Στη δασκάλα τού Δημήτρη άρεζαν τα αβγά. Ο Δημήτρης, άριστος μαθητής, δεν μπόρεσε ποτέ να προσφέρει τίποτε, παρόλο που το ήθελε πολύ. Μια μέρα, λοιπόν, που η δασκάλα ρώτησε ποιος θα της έφερνε δύο βραστά αβγά μελάτα, προθυμοποιήθηκε να τα φέρει εκείνος.

Όταν η θεία άκουσε την παραγγελία, έπεσε σε βαθιά συλλογή και ανησυχία. Πού θα έβρισκε δύο αβγά; Οι δικές της κότες ήταν λίγες και τα στόματα πολλά. Τα πιο αδύνατα παιδιά έτρωγαν τους κρόκους, τα μεγαλύτερα τα ασπράδια. Ωστόσο, αυτό ήταν το λιγότερο. Γύρεψε από μια γειτόνισσα δανεικά. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι τα αβγά έπρεπε να είναι μελάτα. Τι θα πει μελάτα; Τα βραστά αβγά γίνονται νερουλά ή σφιχτά. Αλλά μελάτα! Η θεία κάλεσε οικογενειακό συμβούλιο, άκουσε και τη γνώμη των άλλων και τέλος αποφάνθηκε: "Ο Δημητράκης δεν άκουσε καλά. Μηλάτα θα του είπε, που πάει να πει σφιχτά σαν μήλα!"

Σωτήρια η ιδιόλεκτος της θείας, με το ανοιχτό "ε" να το προφέρει "ι". Η δασκάλα δεν ανέθεσε ποτέ ξανά να της φέρει ο Δημητράκης πεσκέσι.