Η υπεραριστερά εκτείνεται από τους αριστερούς και συμβουλιακούς κομμουνιστές των αρχών του 20ού αιώνα μέχρι και την Καταστασιακή Διεθνή, συμπεριλαμβάνοντας τη γερμανοολλανδική αλλά και την ιταλική κομμουνιστική αριστερά, την ομάδα-περιοδικό Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα, τον ελευθεριακό κομμουνισμό του Noir et Rouge και πληθώρα ομάδων και εντύπων που απηχούσαν ή απηχούν ακόμα αυτές τις επιρροές.

Για την υπεραριστερά η επανάσταση και ο κομμουνισμός ήταν η απελευθέρωση της εργασίας και η επιβεβαίωση του προλεταριάτου ως κυρίαρχης τάξης. Ωστόσο, ασκούσε κριτική σε όλες τις απτές μεσολαβήσεις που συνόδευαν την ενίσχυση του προλεταριάτου στο εσωτερικό του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής (συνδικάτα, μαζικά κόμματα, κοινοβουλευτισμός), όσο κι αν αυτές οι μεσολαβήσεις θεμελίωναν τη δυνατότητα για την επιβεβαίωση της τάξης. Η υπεραριστερά κατέληγε στον μυστικισμό μιας αναλλοίωτα επαναστατικής φύσης του προλεταριάτου, η οποία θα εκδηλωνόταν και θα εξασφάλιζε την επιτυχία της επανάστασης αρκεί να μην εμποδιζόταν από την εξωτερική παρέμβαση των γραφειοκρατικών μηχανισμών και της αστικής ιδεολογίας.

Η ανάλυση της εμπειρίας του επαναστατικού κύματος του 1917-23 και των γεγονότων του μεσοπολέμου δείχνει ότι η επιβεβαίωση της τάξης και η ανάδειξή της σε κυρίαρχη τάξη είναι αντίφαση εν κινήσει. Η υπεραριστερά ώθησε την κριτική μέχρι ένα όριο που -μαζί με την εποχή της- δεν μπόρεσε να ξεπεράσει. Η νέα εποχή που άνοιξε μετά την ήττα των κινημάτων των δεκαετιών 60-70 γνώρισε και τη βαθμιαία θεωρητική υπέρβαση της υπεραριστεράς, ιδίως με τη θεωρία της κομμουνιστικοποίησης: η επανάσταση δεν μπορεί να είναι άλλο από κατάργηση του κεφαλαίου και άρα και του ίδιου του προλεταριάτου.