Εύθυμες, αυτοτελείς ιστορίες καθημερινότητας, γραμμένες σε τοπικό ιδίωμα της Λέσβου. Την αφορμή αποτέλεσε μια φωτογραφία που είχε τραβήξει η ίδια η συγγραφέας πριν σαράντα χρόνια και απεικονίζει γειτόνισσές της κατά τη διάρκεια εργασιών προετοιμασίας για τον αργαλειό.

Παραστάσεις από τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια ζωντανεύουν τις συνήθειες, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου που μεγάλωσε. Ανοίγει ένα τεράστιο παράθυρο στο παρελθόν, όπου μπροστά μας εκτυλίσσονται ιστορίες με λέξεις και εικόνες του τότε μέχρι και σήμερα.

Πετυχαίνει να παντρέψει το χθες με το σήμερα, επιθυμώντας τα κείμενά της να βρεθούν στα χέρια νέων ανθρώπων και μέσα από τις εικόνες που παραθέτει, να διατηρηθεί το τοπικό ιδίωμα της περιοχής, ως έκφραση της γλωσσικής ποικιλομορφίας, και κομμάτι της πολιτιστικής κληρονομιάς της Λέσβου.