Ο τίτλος του βιβλίου κλείνει με νόημα το μάτι στον Προυστ: «Ένας άνθρωπος που κοιμάται κρατά σε κύκλο ολόγυρά του το νήμα που δένει τις ώρες, την τάξη που ακολουθούν τα χρόνια και οι κόσμοι». Και λειτουργεί παραπλανητικά, διαβρωτικά, όπως διαπιστώνει στη συνέχεια ο αναγνώστης: ενώ στον Προυστ ο ύπνος αναδιπλώνει αλλεπάλληλες αναμνήσεις κι εκτείνεται στη διάρκεια του παρελθόντος, στον Περέκ κυριαρχεί η λευκότητα της ακυρωμένης σελίδας, όπου δεν εγγράφεται καμία ανάμνηση, κανένα ίχνος του παρελθόντος, καμία επιθυμία ο άνθρωπος που κοιμάται ζει (σχεδόν δίχως να το «βιώνει») μέσα σ ένα εμμονικό, ξεκούρδιστο, παραλυτικό παρόν, δίχως ιστορία πίσω του, δίχως εκπλήξεις, σε καθεστώς αδιαφορίας, αδράνειας, ουδετερότητας. ...

Στο κατώφλι του αφηγήματος, δίκην επιγραφής, ο Περέκ καρφώνει το παράθεμα του Κάφκα (Δεν είναι απαραίτητο να βγεις από το σπίτι. Μείνε δίπλα στο τραπέζι σου...) προς το τέλος του κειμένου, σφηνώνει την ιστορία του Μπάρτλεμπι: ο Κάφκα και ο Μέλβιλ είναι οι δυο αντηρίδες, τα βασικά υποστυλώματα αυτής της εξαντλητικής μονωδίας.