ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΗ ΝΟΗΜΑΤΙΚΗ ΕΜΒΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΟΥ

Μέχρι και την αττική τραγωδία, ο «αρχαίος κόσμος» προβάλλεται ως επί το πλείστον στον ορίζοντα των όρων ενός μεγάλου συμπαραδηλωτικού έμμυθου στερεώματος συμμετρικά αντινομιμένου. Στο περιβάλλον αυτού του στερεώματος, το ηρακλείτειο αγχιβασίην συγκεφαλαιώνει μιαν από τις βασικότερες δυναμικές της επιγνωστικής δυνητικότητας ως εαυτογνωσίας και ετερογνωσίας του ανθρώπινου όντος. Υπό την αίρεση αυτής της μετέπειτα απρόσιτης και ξεχασμένης ιδιότητας, το αγχιβασίην ομιλεί την εκ του φαίνειν και του βαίνειν κεκραμένη ισορροπία του έκκοσμου και έγχρονου σύμ.παν.τος κατά το οικειωμένο και εδραιωμένο στην ανθρώπινη αντίληψη «άγχι.». Μέσα στην αντιληπτική επικράτεια του επίκοσμου και επί χρονου «άγχι.». Στην αντιληπτική όσμωση του επίκοσμου και επίχρονου «άγχι.» ό,τι διακυβερνά την μορφή και την μοίρα των όντων είναι το φαίνεσθαι και το γίγνεσθαι της απαρεμφατικής ουσιαστικότητας της όψης (της εικόνας) και της οδού (της κίνησης). Έννοιες όπως το «είναι» και το «μηδέν», συμμετρικά αντινομιμένες επίσης, αποτελούν παράγωγα εννοιακά προϊόντα καίριας σημασίας στην λειτουργία της παραγωγικής αντινομικής αντίληψης και των αλγοριθμικών αρμογών της στην μαθηματική και κυβερνητική επιστήμη. Γνωρίζουμε ότι η μεταφυσικά εκφρασμένη γλώσσα της φιλοσοφίας, στην επικράτεια της μετατραγικής ιστορίας της Εσπερίας, θήτευσε επί μακρόν στην θεμελιώδη αντινόμιση «είναι.μηδέν» που ο Παρμενίδης και η ελεατική σχολή έφεραν στο προσκήνιο της λογικής συγκρότησης της αντιληπτικής λειτουργίας. Αυτό εντούτοις επουδενί σημαίνει ότι το «είναι.μηδέν» δύναται να εκπορθήσει το «φαίνεσθαι.γίγνεσθαι» από την ηγεμονεύουσα σημασιακά αρμογή του με τα πράγματα.