Κινήματα σε όλον τον κόσμο αμφισβητούν την ιδιοποίηση των φυσικών πόρων, των δημόσιων χώρων και υπηρεσιών, των γνώσεων και των επικοινωνιακών δικτύων από μια μικρή ολιγαρχία. Όλοι αυτοί οι αγώνες εγείρουν μία αξίωση και εδράζονται σε μία αρχή: το κοινό.

Οι Πιερ Νταρντό και Κριστιάν Λαβάλ δείχνουν γιατί η εν λόγω αρχή επιβάλλεται σήμερα ως ο κεντρικός όρος της πολιτικής εναλλακτικής για τον 21ο αιώνα: συνδέει τον αντικαπιταλιστικό αγώνα και την πολιτική οικολογία μέσα από τη διεκδίκηση "κοινών" ενάντια στις νέες μορφές ιδιωτικής και κρατικής ιδιοποίησης, διαρθρώνει τους έμπρακτους αγώνες με τις έρευνες για τη συλλογική διακυβέρνηση των φυσικών και των πληροφοριακών πόρων, υπαγορεύει νέες δημοκρατικές μορφές που φιλοδοξούν να πάρουν τη σκυτάλη από την παραδοσιακή πολιτική εκπροσώπηση και το μονοπώλιο των κομμάτων.

Σύμφωνα με τους συγγραφείς, όμως, το κοινό δεν εμπίπτει ούτε στη σφαίρα της ανθρώπινης ουσίας ούτε στη σφαίρα της φύσης των πραγμάτων, αλλά σε αυτήν της δραστηριότητας των ίδιων των ανθρώπων: μόνο μια πρακτική του κοινού μπορεί να αποφασίσει τι είναι "κοινό", να διασφαλίσει ότι ορισμένα πράγματα τίθενται αποκλειστικά σε κοινή χρήση, να παραγάγει δεσμευτικούς και υποχρεωτικούς κανόνες για τους ανθρώπους. Υπό αυτή την έννοια, το κοινό καλεί σε μια νέα θέσμιση της κοινωνίας από την ίδια την κοινωνία: μια επανάσταση.