Η μέρα της αναχώρησης πλησίαζε κι ένιωθε πως όλα μέσα της της έδιναν, με το χαρακτηριστικό της επείγουσας ανάγκης, την ώθηση να πραγματοποιήσει αυτή της την επιθυμία. Υπήρχαν σημάδια για την αναγκαιότητα αυτού του ταξιδιού, σημάδια που δεν έπρεπε να αγνοήσει. Πρώτα ο Λαέρτης, που μπήκε εκείνη την ημέρα στο παλαιοβιβλιοπωλείο, αναζητώντας κάτι τόσο σπάνιο, κρατώντας στην ανοιχτή παλάμη του το κοχύλι του παππού του. Ύστερα η θύμηση και ο συσχετισμός με το τούλι και τα κοχύλια της Έλεν, καθώς και η ανεξήγητη κίνηση που έκανε να τα πάρει μαζί με ελάχιστα άλλα πράγματα φεύγοντας από το νησί. Και, τέλος, η συζήτηση με τον Βλαδίμηρο για τον φίλο του που ήθελε να κάνει το Καμίνο για να βρει τον εαυτό του. Δεν μπορεί όλα αυτά να ήταν τυχαία. Κάτι της έλεγε καθαρά πως ήταν σημάδια που της έδειχναν έναν άλλο δρόμο από αυτόν που είχε ακολουθήσει μέχρι τώρα.

Η Στελλίνα επιστρέφει έπειτα από χρόνια στο απομονωμένο κυκλαδονήσι, όπου η μητέρα της κατηγορείται για τη δολοφονία της ηλικιωμένης «Εγγλέζας», στην οποία δούλευε για πολλά χρόνια ως οικονόμος. Η τεταμένη σχέση μητέρας και κόρης, με μνήμες που αναδύονται από το επώδυνο παρελθόν, οδηγεί σε απρόβλεπτες εξελίξεις.

Τα χρόνια περνούν και η μνήμη έχει κρατήσει επιλεκτικά τις πρώτες εικόνες που έχουν απομείνει φυλακισμένες στα αθώα παιδικά της μάτια. Μια λύπη όμως την πνίγει, μια φωνή μέσα της εξακολουθεί να τη βασανίζει. Έντονη επιθυμία να φύγει την κυριεύει. Να φύγει ναι, αλλά για πού;

Και τότε ένα τυχαίο όπως πιστεύει συναπάντημα έρχεται να σπείρει μέσα της την επιθυμία για «τον δρόμο των αστεριών». Αποφασίζει να διανύσει το Καμίνο, τον πασίγνωστο από τον Μεσαίωνα δρόμο προσκυνήματος προς τον ναό του Αγίου Ιακώβου στο Σαντιάγο ντε Κομποστέλα της Ισπανίας. Ένα ταξίδι γεωγραφικό, ιστορικό, πνευματικό, όπου η Στελλίνα οδηγείται βήμα βήμα, μέσα από συνεχείς αναδρομές στο οδυνηρό παρελθόν, σ’ ένα υπαρξιακό ταξίδι αυτογνωσίας.