«Δέχεσαι τη δεύτερη ευκαιρία;»
«Ποιος είναι; Πού είμαι; Δεν βλέπω τίποτα. Φοβάμαι. Ποιος μου μιλάει; Ποιοι με φέρατε εδώ; Πού είμαι;»
«Δεν σε φέραμε εμείς. Νεκρός είσαι».
«Μα... μα, πώς;»
«Μην κάνεις ερωτήσεις που δεν μπορείς να αντέξεις τις απαντήσεις τους».
«Δεν μου είπατε, όμως. Γιατί εμένα; Τι το διαφορετικό έχω εγώ;»
«Πάντα δεν αισθανόσουν διαφορετικός;»
«Ναι, αισθανόμουν».
«Δέχεσαι τη δεύτερη ευκαιρία;»
«Ναι...»
«Ωραία, τότε. Τι θυμάσαι από τον θάνατό σου;»

Ήμουν είκοσι δύο χρόνων όταν πέθανα. Αυτή είναι η ζωή μου από τη στιγμή που μπήκα στον στρατό, εκείνο το καλοκαίρι. Από τότε που μου ανατέθηκε αυτή η περίεργη αποστολή. Ένας Έλληνας που ζούσε στο Λονδίνο, ο Έντουαρντ, παρουσιάστηκε για δύο εβδομάδες στη μονάδα που ήμουν κι εγώ. Ήταν κωφός. Μόνο εγώ γνώριζα τη γλώσσα του, απ όλους τους στρατιώτες. Οπότε, έπρεπε να γίνω ο διερμηνέας του. Αυτή είναι η ιστορία μας. Μια ιστορία διαφορετική. Μια σχέση ιδιαίτερη, που δεν βασιζόταν, όμως, σε λόγια.

Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ο εαυτός σου μέσα σ έναν τέτοιο κόσμο; Σ έναν κόσμο που σου επιβάλλει να αλλάξεις, πείθοντάς σε συνεχώς για τη διαφορετικότητά σου;