Ξεκινώντας με μια ευρεία επισκόπηση των εννοιών-αρχών της οργανωσιακής θεωρίας και διευκρινίζοντας τις βασικές ορίζουσές της, ο συγγραφέας εξετάζει αναλυτικά την εφαρμογή ή την απουσία τους από την ελληνική πολιτικοδιοικητική σκηνή. Αφού περιγράψει, μέσα από τα πολλά εγχειρήματα στα οποία είχε ενεργό συμμετοχή, τις δικές του εμπειρίες, προβαίνει σε διαπιστώσεις και εκτιμήσεις.

Σύμφωνα με αυτές, η διαδεδομένη εντύπωση για την απουσία οργάνωσης από την ελληνική πραγματικότητα, ιδίως όταν αναφερόμαστε στην κρατική μας Διοίκηση δεν είναι αβάσιμη. Καθ όλο σχεδόν τον 20ο αιώνα, η οργάνωση των διαφόρων φορέων του Κράτους δεν ακολουθούσε επιστημονικές-ορθολογικές μεθόδους, αναδεικνύοντας πολλές “μαύρες τρύπες” στον κρατικό οργανωτικό καμβά. Οπως όμως είναι γνωστό στην επιστήμη, οι μαύρες τρύπες στην πραγματικότητα έχουν σαν αίτιο μιαν αντίστοιχη μαύρη τρύπα στην επιστημονική γνώση και φαίνεται πως έτσι ήταν κατά τις δεκαετίες του 70 του 80 και του 90, όταν αποτύγχαναν διαδοχικά όλες οι προσπάθειες σύνταξης σύγχρονων οργανισμών των ελληνικών υπουργείων.

Η κατάσταση ωστόσο άλλαξε άρδην κατά τις πρώτες δεκαετίες του νέου αιώνα, όταν η Δημόσια Διοίκηση, διαθέτοντας ικανοποιητικούς αριθμούς κατάλληλα καταρτισμένων στελεχών μπορούσε να ανταποκριθεί στους όρους που έθετε το Συμβούλιο της Επικρατείας, με την πρωτοποριακή σχετική νομολογία του. Και ναι μεν η πρώτη προσπάθεια (2012-2014) δεν στέφθηκε με επιτυχία, λόγω της απροσχημάτιστης πολιτικής-κυβερνητικής παρέμβασης για ραγδαία μείωση δομών και θέσεων προσωπικού, πέτυχε όμως η επόμενη (2016-2018), κατά την οποία, κάτω από νέες πολιτικές κατευθύνσεις, αξιοποιήθηκαν ορθολογικότερα κριτήρια και τελικά, θεσπίστηκαν και τέθηκαν σε εφαρμογή νέοι, σύγχρονοι οργανισμοί σε όλα τα υπουργεία και πολλά ΝΠΔΔ. Το ότι η νέα Κυβέρνηση, από τον Ιούλιο 2019 και μετά, ανέτρεψε αμέσως ότι είχε με κόπο επιτευχθεί και οδήγησε σε οπισθοδρόμηση τη συνολική κατάσταση, καταδεικνύει την επάνοδο στις “κανονικότητες” της πολιτικής ζωής μας...

Αρκετές προτάσεις οργάνωσης διαφόρων φορέων (πολυεπίπεδης διακυβέρνησης του Κράτους, Υπουργείου Εσωτερικών, Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης & Αυτοδιοίκησης, Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής) δίνουν ένα δείγμα της σκέψης και του βαθμού συμμετοχής του συγγραφέα στις επιχειρήσεις οργάνωσης, ενώ του επιτρέπουν, να συνθέσει έναν πρακτικό οδηγό, για μελλοντικούς αναδιοργανωτές.