Η ζωή στην Αθήνα είναι δύσκολη για μας. Ο τόπος, οι άνθρωποι, όλα... Εδώ χαρακτηριζόμαστε άλλοτε ως «τα φαλιμέντα της Αλεξανδρείας» κι άλλοτε ως «αραπόσποροι», Νινέτα μου. Συχνά, σκεφτόμαστε με τον άντρα μου να επιστρέψουμε... Τελικά η πρώτη και μοναδική πατρίδα μας είναι η Αίγυπτος.

Μάιος 1967. Η Νινέτα Σάνδη επιστρέφει από το Παρίσι στην Αλεξάνδρεια. Είναι σαράντα τεσσάρων ετών. Έξι χρόνια μετά τις εθνικοποιήσεις του Νάσερ, η πόλη έχει περιέλθει σχεδόν εξ ολοκλήρου στα χέρια των Αράβων και ελάχιστα θυμίζει την Αλεξάνδρεια όπου μεγάλωσε. Ο μόνος από την οικογένειά της που βρίσκεται εκεί είναι ο εξάδελφός της Αριστείδης ενώ η πατρική περιουσία της έχει αφανιστεί.

Η Νινέτα επιδιώκει να πάρει πίσω την έπαυλη των γονιών της, της Ελπινίκης και του Ανδρέα, που «μόνον Αιγύπτιος θα μπορούσε να την ξαναγοράσει, με την προϋπόθεση ότι δεν θα την πουλούσε σε κανένα μέλος της οικογένειάς της». Αυτός ήταν ο δεσμευτικός όρος που έθεσε ο Αιγύπτιος δικαστής Σαρίτ, όταν η έπαυλη είχε περάσει στην ιδιοκτησία του. Πάνω απ’ όλα, όμως, η Νινέτα θέλει να βιώσει τον έρωτα με την ίδια ένταση που την είχε κυριεύσει στη νεότητά της.

Οι αχνοί από το αρωματισμένο τσάι με κανέλα και ο ήλιος που ξεχύνεται από τα κλειστά βολέ ζωντανεύουν το παρελθόν και η Νινέτα βρίσκεται μέσα στις ανήσυχες ζωές των δικών της ανθρώπων. «Ποτέ κανείς δεν φεύγει από την Αλεξάνδρεια», θυμάται τα λόγια του θείου Λεόντιου. Όμως «το σύμπαν μάς έχει χεσμένους», χαριτολογούσε ο θείος Φάνος.

Οράν, Αλγέρι, Βηρυτός, Κάιρο, Παρίσι και η ακόμα λαμπρή και γενναιόδωρη Αλεξάνδρεια γίνονται οι τόποι δράσης των ηρώων του μυθιστορήματος, από το 1936 έως το 1961, το καλοκαίρι των εθνικοποιήσεων και του ολοκληρωτικού ξεριζωμού της ελληνικής παροικίας από την Αίγυπτο, δύο αιώνες και πλέον μετά τη δημιουργία της.