Η ερμηνεία και η διαδρομή της εικόνας ενός εγκλήματος, στη νουβέλα Ο βιγλάτορας (ανέκδοτη νουβέλα / Γ’ Βραβείο Νουβέλας, στον Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου & Επιστημών Ελλάδος, 2019). Και ο Αλκιβιάδης Πικρός, στα πρώτα του βήματα με τη Δήμητρα της «Αφιέρωσης» (Μεταίχμιο, 2016). Όπου, ο Πικρός, αυτόκλητος ερευνητής, επιχειρεί να μάθει το μυστικό που στοιχειώνει έναν τόπο, διακοπών για τους πολλούς, κόλασης για άλλους (Μία προσωπική ιστορία, ή Η νύχτα του σαμουράι / ανέκδοτη νουβέλα).

Και στο Καφενείον Των φιλάθλων από το «H επιστροφή του Αστυνόμου Μπέκα», συλλογικό τόμο διηγημάτων στο «ύφος Μαρή» (Καστανιώτης, 2012), σε συνεργασία με την Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας (ΕΛΣΑΛ), ο μόλις μεταπολεμικός συνοικιακός μικρόκοσμος κάτω από τον φακό του Αστυνόμου Μπέκα.

Ενώ, ο Covid-19 συνωμοτεί στην ακύρωση ενός συμβολαίου θανάτου, στο Έγκλειστα / διήγημα (δημοσιεύτηκε στον «Ελεύθερο Τύπο», 12.08.2020).

Και η ιστορία κάποιου αποφασισμένου να συναντήσει τα ίχνη των παιδικών του βημάτων (Ο επισκέπτης / ανέκδοτο διήγημα).

Και ο Αντώνης Γκόλτσος σε μία αυτοβιογραφική αποκάλυψη, όπου ο λύκος ντυμένος πρόβατο πείθει ως Ο γλυκός Μανώλης του Βάλτου / ανέκδοτο διήγημα.

Αλλά και ένας διεθνούς φήμης συγγραφέας, στην Αίγινα των ’50s, όπου μία ιστορία δεν γεννιέται μόνο στο μυαλό, αλλά και τη βιώνεις (Ο κύριος Ναιαλλαόχι στην Αίγινα / ανέκδοτο διήγημα).

Και εάν, εραστής της Αστυνομικής Λογοτεχνίας, αμφιβάλλεις για την ταυτότητα του αγαπημένου σου λογοτεχνικού είδους, είναι πιθανό ένα δοκίμιο -όπως το Λέω, λες, λέει: «Αστυνομική Λογοτεχνία». Εννοούμε το ίδιο; από το «Το τελευταίο ταξίδι», συλλογικό τόμο διηγημάτων (Μεταίχμιο, 2009)- να έλυνε κάποιες απορίες σου.