Το παραμύθι αυτό γράφτηκε σε μια περίοδο σκοταδισμού και απαξίωσης της ζωής των ανθρώπων, πολύ περισσότερο των γυναικών και των παιδιών. Σκέφτηκα πως οφείλουμε να δώσουμε στα σημερινά παιδιά την άλλη διάσταση του μηνύματος του παραμυθιού, χωρίς να τους στερήσουμε τη γοητεία του.

Γιατί είναι αλήθεια, το συγκεκριμένο παραμύθι, από μια μικρή έρευνα που έκανα σε 1.200 παιδιά προσχολικής ηλικίας, ήξεραν να το διηγηθούν όλα μέχρι το τέλος του. Πράγμα που δεν έγινε με κανένα άλλο παραμύθι. Η αίσθηση που είχα ήταν ότι σαν να το ήξεραν πριν καν γεννηθούν.

Από αυτό το γεγονός και πολλά άλλα συμπεράσματα που βγήκαν από εκείνη τη μικρή έρευνα, και όχι μόνο, κατάλαβα πως το μήνυμα που είχαν πάρει όλα τα παιδιά ήταν ένα. Ότι η δικαίωση έρχεται μέσα από το θάνατο και την καταστροφή του θύτη. Όλα ήθελαν με κάθε τρόπο να χαθεί από προσώπου γης ο κακός λύκος. Στην προτροπή μου να βρούμε άλλους τρόπους δικαίωσης της κοκκινοσκουφίτσας ήταν κάθετα και αφοπλιστικά. Όχι, μόνον ο θάνατος δικαιώνει τα θύματα.

Όταν τους ζητούσα να με ακούσουν, γιατί εγώ κάτι άλλο έμαθα για τη ζωή της κοκκινοσκουφίτσας όταν μεγάλωσε, έμειναν να με κοιτάζουν με το στόμα ανοικτό και να αγαπούν όλα ξαφνικά το λύκο.

Προσπάθησα να τους δώσω το μήνυμα πως πολλοί λύκοι στο πέρασμα του χρόνου μπορεί να θέλουν να γίνουν καλοί. Και πρέπει πάντα να τους δίνουμε την ευκαιρία γι’ αυτό. Η δικαίωση για το θύμα είναι πιο σημαντικό να έρχεται μέσα από την αληθινή και έμπρακτη μετάνοια και διόρθωση του χαρακτήρα του θύτη.

Είδα στα μάτια τους μια αγαλλίαση, όταν άκουσαν ότι η αγαπημένη τους ηρωίδα μέσα από την εξέλιξη του παραμυθιού, στο τέλος, είναι η ίδια εκείνη που θα κάνει τη ζωή της παράδειγμα ανώτερης στάση ζωής.

Αυτές και πολλές άλλες αντιδράσεις των παιδιών που κατέγραψα κατά την διάρκεια των 40 χρόνων που διδάσκω παραμύθια, με οδήγησαν να θέλω να καταθέσω τις σκέψεις μου, γράφοντας για τη συνέχεια της ζωής ενός από τα μεγαλύτερα θύματα του κόσμου, της κοκκινοσκουφίτσας.

Ελευθερία Παπαδημητρίου