ΤΟ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΑΡΧΙΑ

Δεν έχω την αξίωση να πω κάτι καινούργιο για την Ελληνική Επανάσταση - τα περισσότερα έχουν ειπωθεί και θα ειπωθούν από άλλους, ασύγκριτα αρμοδιότερους. Αλλα αισθάνομαι την ανάγκη να στοχαστώ, λιγότερο με τις μετρημένες ιστορικές μου γνώσεις και πιο πολύ με την παράδοξη γνώση την οποία χαρίζει ? λογοτεχνία, τί είναι αυτό το θαύμα μέσα στο οποίο φωλιάζει εξαρχής το σπέρμα της τραγωδίας: αίφνης ? πιο αρχαία χώρα της Ευρώπης, πού τη νόμιζαν νεκρή, ανασταίνεται από τις στάχτες της. Κι ωστόσο, το θαύμα δεν θα πάψει να υπονομεύεται, να ματαιώνεται -αλλά και να ξαναγεννιέται- πάλι και πάλι στα διακόσια χρόνια του ελεύθερου νεοελληνικού βίου. Τί σημαίνει για εμάς, τούς σημερινούς Έλληνες, τούτη ? ριζική τομή στην τρισχιλιόχρονη πορεία αυτής της χώρας; Τί αντιπροσωπεύει για τη διαχρονική Ελλάδα μια τόσο συνταρακτική ρήξη στον αρχέγονο τρόπο του κοινού μας βίου; Πόσο βαθιά αυτή μας μεταμόρφωσε μέσα σε δύο αιώνες; Τί κερδίσαμε και τί χάσαμε από τη στιγμή πού ενταχθήκαμε κατ’ ανάγκην στη χορεία των εθνών της νεωτερικής Ευρώπης; Αραγε οι εντυπωσιακές πρόοδοι πού πετύχαμε από τότε, μεσ’ από μύριες δοκιμασίες, διαψεύσεις, αντιφάσεις και καταστροφές, δικαιώνουν την ύπαρξη μας στον σημερινό κόσμο; Και τί μπορεί να μάθει τούτη ? ιστορία στην Ευρώπη για τόν ?διο της τον εαυτό;

Γ. Κ.