Μια ιστορία που ξετυλίγεται σαν παραμύθι. Δεκαοχτώ χρόνια μετά αναρωτιέμαι: Πώς είναι δυνατόν η μητρότητα να αγγίζει ακόμα και τα ζώα, τα οποία δεν έχουν την ανθρώπινη νοημοσύνη, ενώ τη γυναίκα αυτήν την έχει μεταμορφώσει σε θηρίο που θέλει να κατασπαράξει, να πληγώσει, να ισοπεδώσει το «κομμάτι του εαυτού της».

Την κοιτάς και προσπαθείς να μπεις στην καρδιά της. Μα δεν μπορείς. Μπορείς να εισχωρήσεις σε μια πέτρα; Όχι φυσικά. Την κοιτάζεις στα μάτια που θεωρούνται ο καθρέπτης της ψυχής. Ποια ψυχή; Έχει ψυχή;

Το μόνο που μπορώ να πω στον εαυτό μου είναι: Δεν αξίζει ούτε ένα δάκρυ γι’ αυτήν, μόνο συμπόνια και προσευχή. Γύρνα σελίδα και προχώρα. Πες πως δεν γεννήθηκες από άνθρωπο αλλά μέσα από ένα παραμύθι. Θα νιώσεις όμορφα, γαλήνια. Θα πάψεις να βασανίζεσαι από αυτό το «Αναπάντητο γιατί».