Δε μπορώ, όχι, δε μπορώ να την υποφέρω πια!... Τι πληγή είν αυτή που μου στειλες, θε μου; Τι αμαρτίες έχω κάνει για να με τιμωρείς τόσο σκληρά; Ως πότε θα την έχω στην καμπούρα μου; Ως πότε θα μαι υποχρεωμένη να την ανέχομαι, να βλέπω τη μούρη της, ν ακούω τη φωνή της, ως πότε; Δε θα βρεθεί επιτέλους κανένας στραβός χριστιανός να την πάρει, ν απαλλαγώ απ αυτό το έκτρωμα της φύσεως, που μ’ άφησε ο πατέρας της για να μ εκδικηθεί - που χαΐρι και προκοπή να μη δουν εκείνοι που δε μ’ άφησαν να κάνω την έκτρωση!...