Κατάμεστος ανένδοτα τζιτζίκια
και γύρω χρυσογάλανη ερημιά
τρελά πετροχελίδονα
θερίζουν ασταμάτητα
τις ξένοιαστες φωνές της γης
για τους ξυπόλητους κορμούς
λαμπάδιασμα ολότρεμο, βαθύ, ξεθεωμένο -
πηγαίνω τώρα πιο κοντά και μένω.
Προσάναμμα μια λέξη που δε λέγεται -
μα όχι ρέμβη, όχι δίψα, σπίθα, ή μετέωρο
κάτι απροσμέτρητο υπάρχει
όλβιο, ανεξάντλητο κι ατρόμητο
ή κι οργωμένο απ’ τον ήλιο της καρδιάς,
ηχώ ανεξιχνίαστη, σε κάθε λίκνο χαρισμένη,
και φέρνει διάφανο το θάμβος μέσα μου
σε τούτο τον κατάφωτο πευκώνα
που ξέρω πως δεν έχει τέλος.