Όποτε μύριζε νυχτολούλουδο, ερχόταν στο μυαλό του. Τα χρώματα των ματιών της, οι ελιγμοί της, η κίνηση των μαλλιών της όταν ανέβαινε στο άλογο, η μυρωδιά της όταν ερχόταν κοντά να την ανεβάσει, αυτό θύμιζαν, αλχημεία νυχτολούλουδου.
Εκεί, δίπλα στα άλογα, αντίκρισε πρώτη φορά τον έρωτα. Αναμεμειγμένο με μυρωδιά από νυχτολούλουδο και μπλεγμένο σε κοινωνικά ταμπού. Κι είχε μια γεύση τόσο ωραία, όπως το καλό κρασί που έφτιαχνε στα αμπέλια του.
Όσα υπόσχονται οι μεγάλοι έρωτες και τελικά λησμονούν, είναι όσα δεν ήταν δικά τους εξ αρχής.
Γιατί καμιά αγάπη που δεν πήρε τον σεβασμό που της έπρεπε, δεν ξεχνάει. Και καμιά ζωή δεν έχει αξία, αν δεν την πλησιάσει ο θάνατος.