Στον τόμο αυτό περιλαμβάνονται τρία από τα μικρά σε έκτασι έργα του Πλάτωνος, τα εξής: "Μενέξενος" (ή Επιτάφιος-Ηθικός). Πρόκειται για σχέδιο επιταφίου λόγου, ο οποίος αποδίδεται στην Ασπασία την Μιλησία και τον απαγγέλλει ο Σωκράτης στον Μενέξενο. Ρητορικός λόγος και όχι φιλοσοφικός διάλογος. Μία υπέρβασις του Πλάτωνος με στόχο τους ρήτορες, που αντιπαθεί.

"Λύσις" (ή περί φιλίας μαιευτικός). Αναζητείται ο κατάλληλος ορισμός και η φύσις της φιλίας. Οι ορισμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλο με ταυτόχρονη αμφισβήτησι και απόρριψι του αμέσως προηγούμενου. Συμπέρασμα: τα όσα νομίζουν οι πολλοί ως συστατικά της φιλίας δεν είναι παρά βαθμίδες μιας κλίμακας, που οδηγεί στο απολύτως φίλον.

"Ερασταί" (ή περί φιλοσοφίας-ηθικός). Ο κυρίως τίτλος είναι... παραπειστικός. Αντίθετα ο υπότιτλος προσγειώνει στην πραγματικότητα. Περί φιλοσοφίας λοιπόν ο λόγος. Και ένας διάλογος που επιχειρεί να δώση απάντησι στο ερώτημα "τι εστίν η φιλοσοφία", δεν μπορεί ασφαλώς να έχη καμμία σχέσι με έρωτες και τα τοιαύτα. Ο ισχυρισμός ότι φιλοσοφία είναι πολυμάθεια απορρίπτεται, διότι το να γνωρίση κανείς τα πάντα είναι ανέφικτο λόγω της πληθώρας των γνώσεων. Αντίθετα αυτή περιορίζεται στα όρια και την έκτασι που μπορεί να καλύψη και αυτό είναι το "γνώθι σαυτόν", μία γνώσις που καθιστά επαρκή τον άνθρωπο σε όλες τις δραστηριότητές του.