Ο ελληνικός λαβύρινθος ενηλικίωσης του Αρη. Η χώρα του βρόμικου 89, η δολοφονία χαρακτήρα του πατέρα του, η οριστική απώλεια:
"Παραμονές Χριστουγέννων του 2001. Με αγκάλιασε και με έσφιξε στην αγκαλιά Του. Πήγα να φύγω. Ντρεπόμουν. Με έσφιξε πάλι. Μου είπε στο αυτί χαμηλόφωνα, να μην ακούει άλλος: "Σ αγαπώ πολύ!".
Κι εγώ ο δειλός φοβήθηκα να Του απαντήσω πως κι εγώ Τον αγαπώ. Ήταν μόνο δυο λέξεις".
Κι έτσι προχωράμε με τις ρωγμές μας κι η θραύση κρυστάλλων εκτός από ασφαλιστήριος όρος στα συμβόλαια οχημάτων γίνεται και μια οδυνηρή διαπίστωση.
Μία ψηφιακή επιστολή που φτάνει επιτέλους στον προορισμό της 25 χρόνια μετά:
"Λες όμως πως δε θέλεις να με χάσεις πάλι, λες πως δεν ξέρεις αν μπορείς να μ έχεις κιόλας. Κι εγώ σου λέω πως Σ αγαπώ, πως είμαι όλος εδώ για σένα, Μαρία.
Για να μ έχεις όμως, εξαρτάται από εσένα και μόνον.
Στο χέρι σου είναι.
Πάντα ήταν."