Δε θέλω φιλί στο μάγουλο που περνιέται για στοργή.
Δε θέλω φιλί στα χείλη που περνιέται για έρωτας.
Θέλω το άγριο φιλί που τα παίρνει όλα.

Επισφραγίζουν τη σιωπή, επικυρώνουν συμμαχίες, δίνουν άφεση και επιβάλλουν καταδίκες τα άγρια φιλιά. Φιλιά που αποτυπώνονται στα χείλη για να δέσουν τη μια ψυχή με την άλλη, η μοίρα σου είναι η δική μου, και για όλους η μοίρα είναι ο νόμος της θάλασσας, όπου το κυνήγι είναι απλώς η στιγμή που προηγείται προτού γίνεις θήραμα.

Η Τράτα των παιδιών έχει κατακτήσει την εξουσία, ελέγχει τις πιάτσες διακίνησης στη Φορτσέλλα, αλλά από μόνη της δεν μπορεί να διοικήσει. Για να υπονομεύσει τις παλιές οικογένειες της Καμόρρα και να κρατήσει το ιστορικό κέντρο, ο Νίκολας ο Μαραζά πρέπει να δημιουργήσει μια συνομοσπονδία με τον Γουάιτ και την τράτα των Καπελλόνι. Για να μη μετατραπούν από θηρευτές σε θηράματα, τα παιδιά πρέπει να παραμείνουν ενωμένα. Πράγμα που κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Ανάμεσα σε παζαρέματα, προδοσίες, βεντέτες και αντίποινα, οι παλιές οικογένειες τους στηρίζουν προκειμένου να επιβιώσουν ή προσπαθούν να τους εμποδίσουν, σπέρνοντας τη διχόνοια απευ¬θείας μέσα στους κόλπους της τράτας. Θα ξεσπάσει καινούριος πόλεμος;

Ο Ρομπέρτο Σαβιάνο μιλάει ξανά για τα παιδιά της Νάπολης, τα παιδιά των άγριων καιρών μας, που γεννήθηκαν σε έναν κόσμο γεμάτο δολοφόνους και δολοφονημένους, απογοητευμένα από τις υποσχέσεις του κόσμου που δε χαρίζει τίποτα σε κανέναν, πολύ περισσότερο σ αυτά, δυναμωμένα απ’ τον πόθο και από την οργή, έτοιμα να δώσουν και να πάρουν φιλιά που αφήνουν γεύση αίματος.