Με λένε Σοφία και αύριο που θα κλείσω τα τριάντα οκτώ η μαύρη συμπαντική τρύπα θα έχει καταπιεί για τα καλά απαντήσεις ζώσης σημασίας, αφήνοντας πίσω μόνο ερωτηματικά να αιωρούνται μεσίστια.

«Προλαβαίνω να κάνω οικογένεια ή θα γεράσω παρέα με καμιά τριανταριά γάτες;»
«Για πόσο ακόμα η καριέρα μου θα βρίσκεται πεταμένη πίσω από τα φωτοτυπικά;»
«Οι ψηλοί με τις φαρδιές τις πλάτες είναι διαθέσιμοι μόνο στα Αρλεκιν;»

Όπως κατάλαβες, οι δικοί μου πλανήτες ήταν ανάδρομοι από γεννησιμιού τους και γι’ αυτό τα όνειρά μου έχουν προ πολλού αυτομολήσει, βρίσκοντας την υγειά τους στις πασιέντζες που βγαίνουν πάντα σε άλλες. Εγώ, μια ζωή στον κοινωνικό πάγκο, αναπληρωματική μιας άλλης που σε ένα παράλληλο σύμπαν βάζει τα τρίποντα το ένα μετά το άλλο. Εγώ, μια ζωή σε αναμονή μίας ιδανικής στιγμής που θα με βάλει αυτόματα στον αγωνιστικό χώρο.

Τα νεανικά όνειρα της Σοφίας έμειναν ανεκπλήρωτα. Η προαγωγή που περίμενε δεν ήρθε ποτέ και κανένα βατράχι από όσα φίλησε δεν έγινε πρίγκιπας. Ένα άλλο όνειρο όμως, αυτό που θα δει το βράδυ των γενεθλίων της, θα πυροδοτήσει μια σειρά από γεγονότα που θα φέρουν τα πάνω κάτω στη ζωή της και τότε θα συνειδητοποιήσει πως κάποιες φορές μπορεί όλα να καθοριστούν όχι απαραίτητα από την έκβαση μιας κλήρωσης αλλά από το πόσα είναι διατεθειμένος κανείς να ποντάρει σε ένα και μόνο στοίχημα. Από το αν είναι σε θέση τελικά να διακρίνει τη μοναδική εκείνη ευκαιρία που μπορεί να αλλάξει ολόκληρη τη ζωή του.