Το «Ευδόκιμο μέλι» σηματοδοτεί την επενέργεια της γεύσης του μελιού, γλυκιάς, συνάμα καρποφόρας.

Η συλλογή συνθέτει μιαν ιστορία ερωτικού πάθους με παράφορη κορύφωση και αγκαθερά παρακλάδια. Στο ζενίθ προμηνύεται ο μαρασμός ή προλειαίνεται μια νέα ευδοκίμηση.

Ένα ολόγυμνο αυτο-αναλυτικό ‘εγώ’ στρέφει ολόκορμο προς το ιδανικό ερωτικό ‘εσύ’, διατρέχοντας το δάκρυ, το φιλί, τη φωτιά, το παραλήρημα των κορμιών, έως την ερωτική παραίσθηση. Η διαλεκτική της σάρκας μεταρσιώνεται σε μυσταγωγία. Ψηλαφίζονται μύχια οι δύο υπάρξεις και συνυφαίνονται. Η πληρότητα αποπνέει μιαν αύρα ασφυξίας. Το όλον διασπάται και η καταφυγή στο μοναχικό ‘εγώ’ ακολουθεί μοιραία. Υπαινικτικά ανιχνεύεται το σφάλμα. Η ελπίδα για το γέννημα νέας ελπίδας σώζεται.

Όσο η αμφιβολία επισύρει τη φθορά, το βίωμα μεταστρέφεται σε μνήμη και μετατοπίζεται στο παρελθόν. Μια αχτίδα μέλλοντος αχνοφέγγει με κινητήριο μοχλό τον πόθο. Στο ενδιάμεσο εμφιλοχωρεί το ανελέητο κενό, δίκην ακύρωσης της τρέχουσας ζωής χάριν μιας προσδοκώμενης. Η αυταπάτη, ως παραμύθι, υπερβαίνεται από τον απτό πόνο. Ο πόνος γίνεται εφαλτήριο για την ποίηση, αινιγματική σαν έμβρυο. Η ποίηση διαπνέεται από την ποιότητα του ονείρου. Το όνειρο αποτελεί έναυσμα επανεκκίνησης.

Το μοναχικό και άφυλο ‘εγώ’ ταξιδεύει αφήνοντας τα χνάρια του. Στενάζει και χλευάζει. Επαφίεται εκ νέου στη δύναμη του ‘εσύ’, ως φωνής ύπερθεν. Η ενδοσκόπηση συνεχίζεται. Το ανέλπιστο ξεπηδά από το άδειο τίποτα.

Ένας μεγάλος έρωτας εκτείνεται νοηματικά πέραν των δύο ερωμένων προσώπων. Είναι αέναη πηγή ανατροφοδότησης. Δεν έχει ναδίρ.

Νέλλα Συναδινού
Φιλόλογος, ποιήτρια