Ο Οδυσσέας ετοιμαζόταν όλο το προηγούμενο διάστημα για το ταξίδι στη Λέσβο.
Είχε μαζέψει τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες.

"...Η μεγάλη μέρα έφτασε! Χαιρέτησε τη μητέρα και τ αδέρφια του και μαζί με τον πατέρα και τους φίλους του τα μπουκάλια τράβηξαν για το λιμάνι του Πειραιά. Μπήκαν βιαστικά με το αυτοκίνητο στο πλοίο και στη συνέχεια ανέβηκαν στην καμπίνα. Ήταν γλυκός ο καιρός και ο πατέρας του πρότεινε να πάνε στο κατάστρωμα. Τότε είδε μπροστά του, στην προβλήτα του λιμανιού, σαν σκηνικό θεάτρου, εκατοντάδες σκηνές με πρόσφυγες να συνωστίζονται σε λίγα τετραγωνικά. ’κουσε φωνές παιδιών που έτρεχαν γελώντας και φωνάζοντας χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει αύριο. Δεν είναι λοιπόν μόνο η Λέσβος, είναι και ο Πειραιάς και ο Ελαιώνας και πολλά άλλα μέρη, σκέφτηκε ο Οδυσσέας. Πολλά ήταν τα ερωτήματα στον πατέρα του και λίγες οι απαντήσεις. Είχε ακούσει και πρωτύτερα στο ραδιόφωνο ότι εκείνη τη χρονιά, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, είχαν χαθεί στη Μεσόγειο στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην Ευρώπη εκατοντάδες πρόσφυγες, ανάμεσά τους και 150 παιδιά..."

Τα Φαναράκια του Αιγαίου είναι ένα βιβλίο για την ειρήνη, την αλληλεγγύη και την συνύπαρξη των λαών. Ένα βιβλίο που μας δίνει την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά μας, με τους μαθητές μας, αυτά τα καίρια και πανανθρώπινα ζητήματα.