Χαρίστρα, Γαλαντόμο, Κιμπάρισσα, Ιχτιμπάρισσα, Τεβεκέλα και Τζουμέρτα αποκαλείται η κάθε γενναιόδωρη και ανοιχτοχέρα γυναίκα. Αυτό που λέμε "γυναίκα της προσφοράς". Μια τέτοια γυναίκα είναι η "Σμύρνη κιμπάρισσα", που έδωσε και συνεχίζει να δίνει στους ανθρώπους γενιές με ντουρλαντάδες (αυτοί που γρήγορα έρχονται στο κέφι και χορεύουν), γενιές με αγάπη και νοσταλγία για τον χαμένο παράδεισο της Ανατολής, που φρόντισαν να μεταγγίσουν ως τα κατάβαθα της ψυχής των απογόνων τους.

Οι άνθρωποι που αναφέρονται σ αυτό το βιβλίο, που από μετανάστες έγιναν πρόσφυγες, ένα πράγμα είχαν στο μυαλό τους, όταν ξεκίνησαν τη ζωή τους σε μια άλλη γη... Συμφιλιώθηκαν με το παρελθόν, για να μην καταστρέψουν το παρόν. Ξεφορτώθηκαν ό, τι δεν ήταν χρήσιμο, όμορφο ή δεν τους γέμιζε χαρά. Έδωσαν χρόνο στον χρόνο, για να θεραπεύσουν τον πόνο από τις πληγές μιας ανυπολόγιστης καταστροφής, δίνοντας συγχώρεση σε ανθρώπους και κατανόηση σε καταστάσεις. Δεν έκαναν όνειρα για τη ζωή, ζούσαν τα όνειρά τους. Κατάλαβαν ότι ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και αξιοποίησαν αυτόν που είχαν όσο καλύτερα μπορούσαν.

Το βιβλίο δίνει αισιοδοξία, δυνατές συγκινήσεις, ανατροπές. Οι Σμυρνιοί δείχνουν μέσα από τις πράξεις τους πως, όταν οι άνθρωποι εκπέμπουν την αγάπη, το τραγούδι, την έκστασή τους, όλος ο κόσμος γίνεται μια αυλή και αυτό είναι το ζητούμενο.