...Μα εγώ θα πρέπει να πλέξω το εγκώμιο των χοντρών, γιατί αυτοί ποτέ δεν αφήνουν να μπει μέσα τους η συμβουλεύτρα του κακού, η μελαγχολία. Είναι σχεδόν πάντα καλοδιάθετοι και ξέρουν καλά την αξία της ζωής. Γελάνε στ αλήθεια, και μ ένα γέλιο πάντα χορτάτο κι όλο ειλικρίνεια. Απολαμβάνουν τα πάντα με όρεξη και τα χωνεύουν εν ειρήνη και με πλήρη ικανοποίηση. Τους ευχαριστεί και τους κολακεύει κάθε κοινό αίσθημα, η ηρεμία και η χαρούμενη αρμονία με τους άλλους ανθρώπους. Σπάνιο, σπανιότατο, θα φανεί χοντρός να αυτοκτονήσει. ...Τα όνειρα και οι οραματισμοί που αναστατώνουν την ψυχή και το πνεύμα δε συνηθίζονται στους χοντρούς. Για δέστε τον ισχνό Δον Κιχώτη, τον χτυπημένο από έγνοιες και λύπες και τον χοντρό Σάντσο, που ξέρει να εκμεταλλεύεται το πέρασμα της ώρας και τρέχει να γεμίσει το στομάχι του...