Στην ποίησή του γίνεται φανερό πως δεν μένει απλός θεατής της τελετουργίας, αλλά συμμετέχει στην αέναη, συμπαντική ιεροτελεστία. Είναι μέσα στο τοπίο και μέρος του αποτελεί. Και, καθώς βρίσκεται εντός του, μαγεμένος από την τόση ομορφιά, «ακούει», ψυχανεμίζεται τους μυστικούς ψιθύρους όλων όσων σκεπάζει ο ουρανός και κυριεύεται από το κοσμικό δέος. Νιώθει πως κάτω από την πολυμορφία του Σύμπαντος υπάρχει ένας συνδετικός ιστός και αυτόν ανακαλύπτει και μας παρουσιάζει.
Αννα Λυδάκη