Ένα ταξίδι που μοιάζει χωρίς τέλος. Σε μια άλλη γη, αφιλόξενη, επειδή δεν είναι δικιά μας.
Και τι είναι δικό μας;
Ένα οδοιπορικό απελπισίας. Φυγή στο άπειρο, στο άγνωστο, στο αχανές στο πουθενά. Μέσα από την καμένη γη που άφησε ο ορυμαγδός της πτώσης κρατών και λαών. Σε καμιόνια και ψυγεία κρεάτων, περνάνε λαθραία από τα σύνορα, ψάχνοντας τα σύνορα της δικιάς τους ερημιάς.
Πέντε άνθρωποι, μία μοίρα.
Πέντε ιστορία που ενώνονται σε μία.

Μια ιστορία στην οποία πρώτο ρόλο παίζουν κάτι ασήμαντα αντικείμενα όπως οι ασφάλειες του ηλεκτρικού ρεύματος, μια κόκκινη κλωστή που λείπει, παγάκια που λιώνουν σε έναν πρώιμο μαγιάτικο καύσωνα, μια μαριονέτα που παίζει σαξόφωνο και ακούει στο όνομα Κλίντον και μια ξεκούρδιστη μαϊμού με πιατίνια στα χέρια. Ένα βίαιο πάντρεμα πολιτισμών. Κόσμοι που μπλέκονται σε ένα ρευστό σύμπαν καθώς μία Εκάβη σέρνει μαζί της τις κόρες της και ένα αυτοσχέδιο κάρο -ο Θεός να το κάνει- κυλάει ετοιμόρροπο τις ρόδες του στους χωματόδρομους, λίγα χιλιόμετρα έξω από μία γνώριμη μεγαλούπολη. Πεταμένα σκηνικά σε μία αποθήκη θεάτρου αναγκάζονται να μπλέξουν με τα υψίπεδα του Ρατζαστάν στην Ινδία, με τα λόγια ενός Αγγέλου που ζωντανεύει σε μία τελετή τσιγγάνικη, έναν αρχέγονο χορό και την μυρωδιά από ψημένο φιστίκι στην παραλία της Θεσσαλονίκης, στην μακρινή και εξωτική δεκαετία του 1960.