Από τη στιγμή που αποδείχτηκε πως η μουσική χαρίζει γενναιόδωρα πειθαρχία στον χρόνο και ουσία στην ίδια τη σιωπή, το ντύσιμό της με λέξεις φαντάζει ως παράτολμη ιδέα. Γιατί απειλείται να χάσει εύκολα τον προσανατολισμό της και να παρασύρει σε μαρασμό τις λέξεις και σε ευτελισμό την τέχνη των ήχων. Θα έλεγα πως δεν υπάρχει κάτι πιο αληθινό από τούτο.

Δέκα τρία διηγήματα, όμοια με περιπάτους σε μονοπάτια δύσβατα. Η μουσική συνοδεύει τα βήματα όσων αντιστέκονται στο παράλογο, αυτών που διαμαρτύρονται για τα κακώς κείμενα ή εκείνων που υποκύπτουν στη μοίρα τους. Οι ήχοι λειτουργούν άλλοτε ως υπόκρουση να ζωντανέψουν θύμησες, και άλλοτε ως λάιτ μοτίβ να υπογραμμίσουν τις εξελίξεις. Και παράλληλα τρεις μονόλογοι, όμοιοι με σπαράγματα ψυχής.