Από το νέφος των ψυχών που κατέρχονται για να ενσαρκωθούν σε έναν νέο κύκλο ζωής, μια ψυχή αρνείται πεισματικά τη δίοδό της από την καθαρτήριο πορφυρή λίμνη, ώστε να επαναπατριστεί και ολοκληρώσει τη γήινη αποστολή της. Ο λόγος είναι μια οδυνηρή εμπειρία που βίωσε στην προηγούμενη ζωή και η ανάμνησή της αυτή εκδηλώνεται με μία ισχυρή άρνηση. Αυτό το γεγονός από μόνο του συνιστά ένα νομοτελειακό παράδοξο για την αιωνιότητα, που όμοιο του δεν της είχε ξανασυμβεί, καθώς είναι η πρώτη φορά που το αντιμετωπίζει. Αποτέλεσμα του παράδοξου αυτού είναι η αιωνιότητα να οδηγηθεί σε έναν υπαρξιακό διάλογο με την αντάρτισσα ψυχή, από τον οποίον διάλογο η ψυχή διεκδικεί σθεναρά τη γνώση τμήματος της επόμενής της ζωής, ώστε να λάβει την οριστική απόφαση, ή να αρνηθεί την επιστροφή της στη γη, ή να ακολουθήσει την επί αιώνες εκδηλωμένη νομοτέλεια. Το τίμημα της άρνησης ορίζεται από την αιωνιότητα ως η αιώνια ανυπαρξία. Τι συνιστά όμως αιώνια ανυπαρξία; Ποιος θα την επιβάλλει; Με ποια διαδικασία; Είναι μερικά από τα δραματικά ερωτήματα που εξουθενώνουν την ηρωική της απόφαση. Καθώς το μοναδικό γεγονός της μη μετάβασης συνιστά πρωτοφανές λάθος της δημιουργίας, η αιωνιότητα επιτρέπει στην ψυχή να βιώσει τμήματα της μελλοντικής της ζωής και να αποφασίσει για την τύχη της.