Η πρώτη έκρηξη του ελληνικού μπάσκετ βρήκε τον Νίκο Παπαδογιάννη ακροβολισμένο στα μετόπισθεν, αλλά με τη σφεντόνα στο χέρι. Αμούστακο μειράκιο ακόμη, παρακολούθησε τον θρίαμβο του 1987 χαμένος κάπου ανάμεσα στις κερκίδες του ΣΕΦ και στα γραφεία της Απογευματινής, που του εμπιστεύτηκε την πρώτη γραφομηχανή. Διέπρεψε ωστόσο στους πανηγυρισμούς, στο σιντριβάνι της Ομόνοιας.

Στις τρεις και σχεδόν μισή δεκαετίες που ακολούθησαν, ο Νίκος... τα είδε όλα. Ολυμπιάδες, φάιναλ-φορ, Μουντομπάσκετ, Ευρω-μπάσκετ, πράγματα, θαύματα και τραύματα. Στα 29+2 κεφάλαια του βιβλίου που κρατάτε στα χέρια σας, ο συγγραφέας σάς ξεναγεί σε αλησμόνητα, σχεδόν μυθικά, ματς, όπως τα έζησε από απόσταση αναπνοής, με κομμένη την ανάσα.

Η φωνή του βράχνιασε από τις περιγραφές, τα χέρια του έβγαλαν ρόζους από το γράψιμο, τα πόδια του κουράστηκαν από το αδιάκοπο κυνήγι της είδησης, οι κρόταφοι γκριζάρισαν από τα χρόνια της θητείας, αλλά η ψυχή του εξακολουθεί να σκιρτάει όποτε ακούει τον χτύπο της πορτοκαλί μπάλας.

Συνήθως ο Νίκος λείπει, αλλά -όπως λέει το παλαιό δημοσιογραφικό κλισέ- επέστρεψε και γράφει. Αν δεν σας πολυενδιαφέρει το μπάσκετ, τόσο το καλύτερο. Το βιβλίο δεν απευθύνεται τόσο στον κολλημένο με την μπάλα θαμώνα των γηπέδων, όσο στον περιστασιακό θεατή, αλλά πιστό αναγνώστη και ταξιδευτή.

Αθλητισμός δεν είναι η νίκη, αλλά το ταξίδι.
Και ο Νίκος το ταξίδι δεν το χορταίνει.