Στο πόνημα αυτό ακολουθούμε τα ιστορικά χνάρια των Δωδεκανησίων που μετανάστευσαν στην Αίγυπτο τους δύο προηγούμενους αιώνες και εγκαταστάθηκαν σε πόλεις, πολίχνες και χωριά της φιλόξενης αυτής γης.

Οι περισσότεροι πρόκοψαν, χωρίς να ξεχάσουν ούτε τα ήθη και έθιμα της πατρίδας τους τα οποία τηρούσαν ευλαβικά, ούτε τα νησιά τους που με κάθε τρόπο και σε διάφορες χρονικές περιόδους ευεργέτησαν σημαντικά ατομικά και συλλογικά.

Διότι εκεί, στη Χώρα του Νείλου ίδρυσαν σωματεία και αδελφότητες με κύριους σκοπούς την παροχή βοήθειας αφενός προς τους αναξιοπαθούντες συμπατριώτες τους και αφετέρου προς τα μαστιζόμενα από τη φτώχεια και τις στερήσεις νησιά τους.

Τόσο μέσα από τις συλλογικές αυτές οργανώσεις που ποικιλοτρόπως στήριξαν το Δωδεκανησιακό Αγώνα της απελευθέρωσης, όσο και από τα σπλάχνα της αιγυπτιώτικης δωδεκανησιακής παροικίας ξεχώρισαν μορφές επιχειρηματιών, εκπαιδευτικών, συγγραφέων και ευεργετών, οι οποίες και παρουσιάζονται ξεχωριστά σαν παραδείγματα ενός εν πολλοίς ξεχασμένου τμήματος του Απόδημου Ελληνισμού.

Δωδεκανήσιοι Αιγυπτιώτες λοιπόν, μιας προσφοράς -μεγάλης ή μικρής δεν έχει σημασία- υπέρ του τόπου καταγωγής και της μητέρας πατρίδας γενικότερα, μα και αυτής ακόμη της Νειλοχώρας.

Εξάλλου, η απόσταση που χωρίζει τα Δωδεκάνησα με την Αίγυπτο είναι τόσο μικρή και η Μεσόγειος δεν είναι παρά ακόμη μία θάλασσα, ο διάπλους της οποίας φαντάζει σχετικά εύκολος για τους από την αρχαιότητα σκληραγωγημένους νησιώτες.

Κι αν τα σφουγγάρια ήταν τα παλαιότερα χρόνια το έναυσμα επίσκε¬ψης στα παράλια της Αιγύπτου, η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή είναι τελι¬κά εκείνη που οδήγησε τους Δωδεκανήσιους να μεταναστεύσουν μόνιμα σε μια χώρα που πόρρω απείχε από άλλους άγνωστους και αφιλόξενους τόπους.