Η συγγραφή αυτού του βιβλίου ήταν μια ανθρώπινη και πολιτική υποχρέωση. Το μέγεθος της αδικίας και της ταλαιπωρίας που έχω υποστεί είναι ασυνήθιστα μεγάλο, ίσως πρωτοφανές για έναν πολίτη ευρωπαϊκής χώρας. Μόλις βγήκα από τη φυλακή, αισθανόμουν ότι όφειλα πρώτα από όλα απέναντι στον εαυτό μου να καταγράψω αυτή την εμπειρία, τα συναισθήματα που δημιούργησε, τον πόνο, την αγωνία, την προσδοκία της δικαίωσης. Είναι αλήθεια ότι επρόκειτο για μια επώδυνη διαδικασία γιατί έπρεπε να ανακαλέσω πολλές δυσάρεστες μνήμες. Ήταν όμως και λύτρωση, γιατί άντεξα, είχα το κουράγιο για να αγωνιστώ και να ξεπεράσω όσα βίωσα. Να σταθώ όρθιος. Και να βγω πιο δυνατός.

Από την άλλη, είχα και πολιτική υποχρέωση, μια υποχρέωση απέναντι στο πολιτικό σύστημα και τους πολίτες που υπηρέτησα -και ορισμένους εκπροσώπησα- από δημόσιες θέσεις για περίπου τρεις δεκαετίες. Η στοχοποίηση σε βάρος μου πάτησε «κόκκινες γραμμές». Στην τελική της φάση, ένα πολιτικο-δικαστικό σύστημα συνωμότησε για να κατασκευάσει κατηγορίες εναντίον μου και να με φυλακίσει όχι μόνο χωρίς δίκη, αλλά ούτε καν με παραπομπή σε δίκη. Τρομάζουν οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που τελέστηκαν στη διάρκεια αυτής της οδύσσειας. Αποτελεί πρόκληση για το πολιτικό σύστημα να αναγνωρίσει ότι υπάρχει πρόβλημα κράτους δικαίου στη χώρα μας και να το αντιμετωπίσει. Είναι και αυτό μέρος του αγώνα για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, που ξεκίνησε το 1974.