«Από τη μέρα που γεννήθηκες πέθανα, Λιλή… Όλοι πεθάναμε, τίποτα δεν αφήνεις όρθιο! Να πεθάνεις να εξαφανιστείς!»
«Σιγά μη σου κάνω τη χάρη να πεθάνω! Να πεθάνεις εσύ! Θες να φύγω; Πες, Φίλιππε, θες να φύγω;»
Ποιος να του φύγει; Η Λιλή; Την έδιωχνε και την ίδια στιγμή γινόταν ένα με το πάτωμα ικετεύοντας μην τον αφήσει…
«Όχι, αγάπη μου, δεν το είπα! Δεν το είπα, τρελάθηκα, Λιλή, και δεν ξέρω τι λέω, αγάπη μου! Μη μ’ αφήσεις, Λιλή, μη μ’ αφήνεις μόνο! Δεν υπάρχω αν δεν είσαι εδώ!»
Αγάπη και Έρωτας. Δυνάμεις που κινούν Ουρανό και Γη, ορίζουν Ζωή και Θάνατο, εξουσιάζουν Λογική και Τρέλα. Αναμέτρηση Σωστού και Λάθους.
Αυτό ήταν το Μπλε, ένα ταξίδι στην Αγάπη και τον Έρωτα πέρα από τους Μύθους και τα Παραμύθια.

Πώς μπαίνει, λοιπόν, η τελεία στις μεγάλες αγάπες και πώς, στους μεγάλους, έρωτες; Είναι κι εδώ διαφορετικές οι τελείες όσο είναι μεταξύ τους η αγάπη και ο έρωτας; Πώς γίνεται ο ίδιος άνθρωπος να πεθαίνει δυο φορές; Πώς μπορεί να τολμά να σκοτωθεί για την τόσο γλυκιά και γαλήνια αγάπη και απλά να πεθάνει, για τον εκρηκτικό και παρανοϊκό έρωτα; Δεν θα έπρεπε να γίνεται το αντίθετο; Δεν θα περίμενε κανείς να πεθαίνει για την αγάπη και να τολμήσει να σκοτωθεί, για τον έρωτα; Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο σκοτώνομαι και στο πεθαίνω; Υπάρχει… Είναι η διαφορά που υπάρχει μεταξύ της αγάπης και του έρωτα.

Γιατί στο Μπλε, αυτό είναι ο έρωτας.
Πιο πολύ κι από Αγάπη…