Έτσι καθώς έπεφτα αργά αργά από την ταράτσα -μύθος πως η πτώση είναι αστραπιαία-, είχα την ευκαιρία να δω από ψηλά τη γειτονιά και τους ενοίκους, αυτούς για τους οποίους ποτέ ως τώρα δεν είχα καν ενδιαφερθεί. Στο ρετιρέ, που νόμιζα πως ήταν από χρόνια ακατοίκητο, είδα μια γάτα κι ένα καναρίνι να κυνηγιούνται μες στις σκόνες. Δεν πρόλαβα να δω πολλά, μα δεν νομίζω πως η γάτα ήταν πεινασμένη. Ακριβώς στον αποκάτω όροφο είχαν απλωμένα ρούχα κατά μήκος στα σκοινιά, μα δεν τα λέρωσα, ούτε τα μπέρδεψα, πέρασα ανάμεσά τους με δεξιότητα διάσημης μπαλαρίνας...