Έχω δει εγκαταλελειμμένα σκυλάκια, αδελφάκια, να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται σαν να κατανοούν την ορφάνια τους και τον ιδιαίτερο δεσμό που έχουν μεταξύ τους. Αναστενάζω... και το ελάχιστο που μπορώ να κάνω είναι να τους δείξω πως τα αγαπώ... Κάθε ζώο που φρόντισα με δίδαξε. Κάθε πλάσμα έχει τον δικό του μοναδικό χαρακτήρα, τις δικές του μοναδικές δεξιότητες. Κάποια ζώα δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς ανθρώπινη παρουσία και άλλα δεν αλλάζουν την ελευθερία τους για καμία από τις ανθρώπινες ανέσεις... «Αστεγοι μαχητές» για επιβίωση, με πρόσωπα και σώματα πολλές φορές καταχαρακωμένα και βλέμμα όλο απορία, όμως τόσο αθώο και όμορφο..., δεν χωράνε... σε έναν τόσο μεγάλο κόσμο... μια κοινωνία υπέροχων πλασμάτων, με μάνες, παραμάνες, αρχηγούς, υπαρχηγούς... δίπλα στην ανθρώπινη κοινωνία που θα αποφασίσει ποιο θα έχει μέλλον, ποιο θα «βοηθήσει» την επιστήμη, ποιο θα αγαπηθεί, ποιο θα πουληθεί και ποιο θα είναι ελεύθερο... ποιο θα έχει ή δεν θα έχει ανάσα..