"Η μόνη Ελληνίδα" είναι το πρώτο βιβλίο μιας τετραλογίας με τίτλο "Μαθήματα εγκατάλειψης".

Μέσα από την ιστορία της Εύας Ξεναρίου, Ελληνίδας μεταπτυχιακής φοιτήτριας οικονομικής ιστορίας στο Ίδρυμα Einaudi στο Τορίνο της δεκαετίας του 1980, ξεδιπλώνεται με ειρωνεία μια όψη της τραυματικής σχέσης των Ελλήνων με την Ευρώπη. Στο Τορίνο η Εύα θα σχετισθεί με τον Marco, γόνο αριστοκρατικής οικογένειας της Σαβοΐας και τον περίγυρό του, αλλά και με την προλετάρια Pia και όλους τους «ιππότες της ελεεινής τραπέζης» που η τελευταία μάζευε γύρω της. Θα γνωρίσει και τα "Γραικιά", Έλληνες φοιτητές που πασχίζουν να τελειώσουν τις σπουδές τους, αλλά οι οποίοι σπαταλούν κυρίως τον χρόνο τους και τα χρήματα των γονιών τους. Χωρίς να το επιδιώκει, η Εύα "θα τσαλαβουτήσει" στον έρωτα και στην άδηλη βία μιας εργατούπολης του ευρωπαϊκού βορρά με αριστοκρατικά κατάλοιπα του παρελθόντος.

Με οδηγό τη φαντασιοκοπία και την ερωτοληψία των 25 χρόνων της, η Εύα θα γνωρίσει τον φόβο, τη μοναξιά, αλλά και την τρυφερότητα μιας ζωής έξω από το προστατευτικό δίκτυ της ελληνικής οικογένειας και κοινωνίας. Στα "μπαγάζια" της κουβαλά την αφέλεια, το όνειρο της Ευρώπης, αλλά και το τραύμα του ναυτικού πατέρα: το ταξίδι για την Εύα είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση και το Τορίνο γίνεται η δική της "στενή πύλη" αυτής της περιπλάνησης που μόλις άρχισε.