Η Λενιώ είχε παρατηρήσει από μικρή πως τα δάχτυλά της ήταν παράξενα και διαφορετικά από εκείνα των άλλων κοριτσιών. Ένιωθε περίεργα για αυτό της το χαρακτηριστικό και αδιαμαρτύρητα άκουγε τα κοροϊδευτικά σχόλια των συμμαθητών της. Μέχρι που κάποια στιγμή ένας φίλος της, ο Γιαννιός, της μίλησε για τα «καλά της χέρια» που αγαπούν τα ζώα, περιποιούνται τα φυτά και καταδέχονται άτομα που οι υπόλοιποι αγνοούν και απομονώνουν. Έτσι, με τον καιρό και με την υποστήριξη του φίλου της, η Λενιώ άρχισε να αποδέχεται τη διαφορετικότητά της - να την αγκαλιάζει και να την αγαπάει.