Τα δωμάτια είναι ψυχές. Aλλοτε μας προστατεύουν κι άλλοτε δεν μπορούν να μας προσφέρουν τίποτα, στέκουν διάφανα, μας εκθέτουν, μας εγκαταλείπουν γυμνούς. Και τότε μας βασανίζουν, και τότε περιστρέφονται γύρω από μια διάτρηση του μυαλού, σαν πελώριοι δίσκοι μουσικής από ασήμι ... και μέσα τους κλείνουν οι άνθρωποι τις ζωές τους. Όπως οι γυναίκες επιστρέφοντας τα βράδια βγάζουν κι αφήνουν πάνω στο πάτωμα τις περσινές μαδημένες περούκες τους, έτσι κι αυτοί εγκαταλείπονται στη μοίρα τους, περιμένουν τον ύπνο πλάι στα σκοτεινά φυτά, τις φωτογραφίες της τραπεζαρίας ...Κάποια πόρτα ανοίγει σιγά σιγά, τρίζοντας: κονσόλες τραβηγμένες από δω κι από κει, σπασμένοι καθρέφτες, λερωμένοι διάδρομοι. Πάνω στους λουτήρες, σε λεκάνες κι αίματα, νυφίτσες χοροπηδούν, ξύνονται, κοιτούν. Βαθιά μες στην ψυχή ύποπτες μυρωδιές, τούφες από τρίχες, ίχνη: μες απ τ απέραντα μήκη του λευκού που στρίβουν και ωρύονται βγαίνουν προβατίνες σε μέγεθος αρκούδας και τριγυρίζουν στα δωμάτια, κάθονται στις καρέκλες βήχοντας ανθρώπινα ...Τα δωμάτια είναι μυαλό. Καθρέφτες στραμμένοι από δω κι από κει, κονσόλες αμετακίνητες, χλόη συρόμενη στο δάπεδο -ή μαλλιά- πολυέλαιοι που ματώνουν τα μαύρα χαλιά ...