Ήρθε βράδυ, ήρθε πρωί. Παραμύθι... Πότε άρχισε το παραμύθι μου; Μήπως την πρώτη μέρα που ο Θεός είπε «Γεννηθήτω»; Μήπως τη μέρα που η Εύα έφαγε τον απαγορευμένο καρπό και μαζί με τον Αδάμ εκδιώχθηκε από τον παράδεισο; Ή μήπως τη μέρα που οι βουνίσιοι έστησαν ενέδρα στους στρατιώτες που ήρθαν από τόπους μακρινούς και τους αποκεφάλισαν σαν να ταν πρόβατα;

Μια μέρα σαν τις άλλες, στην Κοιλάδα με τις Καρυδιές, που το παραμύθι της έχει γραφτεί στο δέρμα φιδιού της Σαχμεράν, ένας άντρας έρχεται τρέχοντας από το όρος Αμάρ. Η ηρεμία γίνεται ανησυχία, η ανησυχία φόβος. Τα μάτια καρφώνονται στο σκοτάδι και τα αυτιά στη σιωπή.

Χωρισμένο σε τρία μέρη, για το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον, το μυθιστόρημα αυτό ξετυλίγει, αθόρυβα και διαπεραστικά, το σύγχρονο δράμα των κατοίκων ενός κουρδικού χωριού και μαζί το δράμα ενός ολόκληρου λαού, που η φωνή του δεν ακούγεται, η γλώσσα του δεν αναγνωρίζεται, η ιστορία του είναι άγνωστη... Ενός λαού περιφρονημένου.

Η μέρα που ένας άντρας ήρθε τρέχοντας από το όρος Αμάρ είναι η μέρα που οι εφιάλτες ζωντανεύουν.