Το παρόν βιβλίο του Χουάν Χοσέ Σάερ προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση λόγω του μεγάλου αφηγηματικού πλούτου και της τόλμης των σύντομων αφηγήσεων που "εν-τοπίζουν" κάποιους από τους αμέτρητους τόπους του χρόνου, του χώρου, της φαντασίας και της μνήμης.

Τι είναι ένας τόπος; Πού βρίσκεται ο τόπος του καθενός από εμάς; Πόσες αυταπάτες τόπου διασχίζουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας; Αποτελούν τόπους τα άκρα των δακτύλων ή το άρωμα του ανθισμένου λιγούστρου; Τι είδους τόπο επιλέγει η ανάμνηση, η γραφή, η χαρά ή η αποκάλυψη;

Μια καρέκλα από λευκό ξύλο στο βάθος της αυλής, ο χρωματικός θόρυβος της αγοράς της Βιέννης ένα σαββατιάτικο πρωινό, η γέννηση της φιλοσοφίας στο τραπέζι μιας ελληνικής ταβέρνας, ένα αεροδρόμιο στο Ντακάρ ή στην Ακτή Ελεφαντοστού, το αίνιγμα του σύμπαντος στη φωνή ενός τροβαδούρου, μια προνομιούχα και ταυτόχρονα τρομακτική οπτική: η μοίρα που συνωμοτεί στο μοναδικό αντίγραφο ενός πορνογραφικού βίντεο, η επίμονη καταμέτρηση μιας διαδοχής σφαγιασμών, μια ακτίνα φωτός που διαπερνά την Ελένη της Τροίας και τη μεταμορφώνει σε φως.

Εάν "πρέπει να αναγνωρίσει κανείς ότι σχεδόν κάθε μεγάλη διαφώτιση, έξαρση, ανατροπή ή αποκάλυψη προέρχεται από την ανάγνωση", όπως λέει ένας από τους ήρωες του Τόπου, αυτές οι σελίδες δείχνουν τούτη την αλήθεια με τρόπο πειστικό.