Τo ζητούμενο για το τι πρέπει να αποκομίζει ο μαθητής από την ιστορία στο σχολείο έχει μεταβληθεί πολλές φορές, παραμένοντας σταθερά αντικείμενο διαπραγμάτευσης και επιστημονικού διαλόγου. Η Διδακτική της Ιστορίας, όταν αυτονομήθηκε ως κλάδος στη δεκαετία του 1970, έβαλε κατά της πολιτικοποίησης του μαθήματος με τη λογική του εθνικού φρονηματισμού που επικρατούσε στον 19ο και στις αρχές του 20ού αιώνα. Δεν έχασε όμως ποτέ τον πολιτικό της χαρακτήρα, καθώς η προτασσόμενη «ιστορική σκέψη» που έπρεπε να αποκτήσουν οι μαθητές ενείχε σαφώς και τον χαρακτήρα της χειραφέτησής τους. Τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 η Διδακτική της Ιστορίας επαναπολιτικοποιήθηκε: πρόταγμα η «συνάφεια» του μαθήματος στο σχολείο με τον μαθητή και τις ανάγκες του, η σύνδεση της ιστορικής γνώσης με τις πρακτικές ανάγκες της καθημερινής ζωής.

Το μόνιμο ερώτημα είναι: Μπορούν οι μαθητές να γίνουν ιστορικοί; Υπάρχουν πολλοί περιορισμοί, όμως οι μαθητές μπορούν να μιμηθούν τους ιστορικούς στις κινήσεις που κάνουν. Οι διδακτικολόγοι της ιστορίας συμφωνούν ότι, πέραν της γνώσης περιεχομένου, είναι απαραίτητο να έχουν οι μαθητές και κάποια εμπειρία της ιστορικής έρευνας. Αλλωστε, πολλές δεξιότητες που απαιτούνται για την ιστορική έρευνα θα μπορούσαν να μεταφερθούν κάποια στιγμή και σε άλλους τομείς στην καθημερινή ζωή.