Aφοβος αλλά και με δέος ο Αντώνης Αμπαρτζίδης αναρριχάται στη «Σκάλα» που ορθώνει με τα ποιήματά του, αποζητώντας ψυχική και πνευματική ανάταση. Αναθαρρώντας σε κάθε πλατύσκαλο, ασθμαίνοντας -αν κι έχοντας αρωγό την κουπαστή-στα σκαλοπάτια, μα με ψυχή που δεν υποτάσσεται, μας καλεί σε μια ανάβαση καθοριστική για τον ίδιο. Συμπαραστάτες του ο Ήλιος, ο Πλούτωνας, η Περσεφόνη, η Καλυψώ κι ένα απολλώνιο δελφίνι -μυθικές αναφορές-, μα και ο έρωτας, το θάρρος, η νοσταλγία και η πίστη στον άνθρωπο και στα θεία, καθώς και στους νόμους της φύσης. ’λλοτε δοξολογώντας τη στιγμή που ζει και σκέφτεται κι άλλοτε ζητιανεύοντας χρόνο από τον Θεό, για να του πει τον πόνο του, ψηλαφεί μνήμες-πληγές και θέτει ερωτήματα μοιάζοντας να ζητάει από τον ίδιο τον αναγνώστη απαντήσεις. Τα ποιήματά του, κάποια με ρίμα κι άλλα σε στίχο ελεύθερο, πατώντας σε διαχρονικές αξίες, με σταθερό ρυθμό οδηγούν στο κεφαλόσκαλο που τον προσμένει η λύτρωση με τη μορφή του πάθους για ζωή.

Ο Αντώνης Αμπαρτζίδης ανεβαίνει σκαλί σκαλί, στίχο τον στίχο, από το σκοτάδι στο φως, από τα απόκρυφα στα φανερά, από της ψυχής τα ενδότερα στα του ηλίου φαεινότερα. Παρόλ αυτά με αφοπλιστική ειλικρίνεια, μας διαβεβαιώνει πως ποτέ δεν τον κέρδισαν αυτά καθ αυτά τα ύψη. Αλλωστε γνωρίζει εκ προοιμίου, πως η όποια Αλήθεια κρύβεται μέσα του - η διαδικασία της ανάβασης δεν είναι παρά μοναχά το μέσον που την κάνει να αναβλύζει.