Το όμορφο χωριό στην ανατολική Εύβοια, μπαλκονάκι στο Αιγαίο το λένε, ήταν το αραξοβόλι, το σπιτικό, η οικογένεια. Η θάλασσα ήταν ο ορίζοντας, το ταξίδι, ο καημός, ο έρωτας. Η ζωή ανάμεσα. Απλή, νοικοκυρεμένη, δύσκολη, με πολέμους, καταστροφές, ναυάγια. Συγγενείς και συγχωριανοί τόσο δικοί, τόσο μακρινοί, με στερημένες, δύσκολες ή αδιάφορες ζωές. Ανθρωποι με διαφορετικές εμπειρίες, με δικά τους έθιμα και συνήθειες, με ξεχωριστή ντοπιολαλιά, όλοι τους αναστημένοι με έναν έξοχο ορίζοντα, το Αιγαίο Πέλαγος.

Ένας από αυτούς, ο παππούς Καπετάν Γιάννης, ξεχώριζε για πολλά με κυρίαρχο τη λεβεντιά και τα έντονα γαλάζια μάτια του. Στο πολύ γερασμένο, σκαμμένο πρόσωπο, το βλέμμα του φωτιζόταν λες από την αντανάκλαση του πελάγους. Το τιμόνι της ζωής το κράτησε γερά, ψήγματα από τη ζωή του και κάποιες σκέψεις του τις άφησε γραπτή κληρονομιά. Κομμάτια από τα γραπτά του διατηρήθηκαν αυτούσια και από άλλα αναδύθηκαν ιστορίες και γεγονότα, ψηφίδες μιας ζωής!