«Πολύ προτού τον γνωρίσω ήμουν αναγνώστρια των ποιημάτων του, είχα το Νεκροτομείο του πλάι μου στο κρεβάτι: ένα φρικώδες καλλιτεχνικό θαύμα, μια θανατερή ονειροφαντασιά που παίρνει σχήμα. Οδύνες βαθιές που σχίζουν τα λαρύγγια και βουβαίνονται, κοιμητήρια που μεταμφιέζονται σε σανατόρια και αναφύονται εμπρός στις κλίνες του πάμπλουτου πόνου. Εγκυμονούσες που από τους μακρινούς του θαλάμους ολολύζουν ως το πέρας του κόσμου ... Κάθε του στίχος είναι ένα δήγμα λεοπάρδαλης, ένα άλμα αγριμιού. Πέννα του είναι το κόκκαλο με το οποίο ανασταίνει την λέξη» ΕΛΖΕ ΛΑΣΚΕΡ-ΣΥΛΕΡ

«Η νοσταλγία του Μπεν είναι ασίγαστη, η δίψα του για τις μεγάλες τραγικές εποχές της ανθρωπότητας, που ήταν τόσο μακριά από την ιδέα της προόδου ...Όποιος έτσι μιλά, στέκει απομονωμένος. Αφήνει την φωνή του να ηχεί, όμως δεν προσδοκά πλέον απάντηση. Ό,τι απομένει είναι η πικρία, η μοναξιά, το μίσος. Όμως το μίσος ενός τέτοιου μοναξιασμένου ανθρώπου είναι θετικότερο, γονιμότερο, ισχυρότερο από τις δικές μας φιλοφροσύνες, τις πάντα πρόθυμες να συμβιβαστούν». ΚΛΑΟΥΣ ΜΑΝ

«Σχεδόν κανείς άλλος γερμανόφωνος ποιητής του 20ου αιώνα δεν παραμένει τόσο παρών στη συνείδηση του αναγνωστικού κοινού» ΜΑΡΣΕΛ ΡΑΪΧ-ΡΑΝΙΤΣΚΙ