Μια διάβρωση του παρόντος θαρρείς φέρνει στην επιφάνεια τα περασμένα· έτσι, όπως τα πετρώματα, από μια τεκτονική των βιωμάτων γεννιέται το υλικό της τέχνης. Είναι αυτή η ανάγκη για παρηγοριά, πως δεν είμαστε άοπλοι απέναντι στην αναπόφευκτη φθορά. Ράκη βιωμάτων συρραπτόμενα ανασυνθέτουν τον τάπητα της ζωής, ψηφίδες που συμπληρώνουν την εικόνα ενός τόπου, των ανθρώπων και της φύσης του.

Μπορεί η καμπούρα του καντηλανάφτη να ναι ενός αγγέλου τα μαζεμένα φτερά κι οι παπαγάλοι πεθαίνοντας να χουν το χιούμορ και τη μακροθυμία να κοροϊδεύουν τη ζωή· θνησκόντων ερωτευμένων ανομολόγητα μυστικά καρπίζουν τον κάτω κόσμο, μνήμες, σαν τις ηλικίες του ξύλου, τους επάλληλους κύκλους ενός κορμού όπου ενώνονται η απώλεια και η ζωή, όπως σ έναν κύκλο το τέλος και η αρχή, άνθρωποι και ζώα σ ένα γαϊτανάκι ενωμένοι, και στο κέντρο, στύλος ριζωμένος, η πόλη κι οι οικογενειακοί δεσμοί.

Είκοσι διηγήματα για «του κόσμου το ξανάνιωμα και τη φθορά».